Ik loop de kleine supermarkt door die zich schuin onder mijn appartement bevindt. Ik heb besloten dat ik beter voor mezelf ga zorgen. De afgelopen maanden vlogen de pondjes er aan door ongezonde eetgewoontes, en mede door te weinig beweging. Mijn slechter voelen werd niet alleen bepaald door de scheiding maar weliswaar ook door ongezonde keuzes. Totaal mezelf de vrije teugel gegeven en toegestaan om emoties weg te eten, is het nu tijd voor een andere aanpak. Een nieuwere ik. 

Ik pak en schuif alles wat gezond is mijn winkelmandje in, met een rode fles wijn. In de rij van de kassa, belde ik Henriette. Het was tijd voor radicale verandering, en zij was de meest veelbelovende persoon die mij die weg al was voorgegaan. Ik wist dat deze opwelling van goede voornemens vanavond in bed als sneeuw voor de zon zouden kunnen verdwijnen, wanneer de naar beneden trekkende gevoelens weer aan me op konden dringen. Ik wist hoe sterk ik zou moeten zijn om dit alleen te kunnen - en ik ben nóg niet zo sterk - ik had een maatje nodig.  Een maatje dit wist hoe het is om door slijk voort te moeten bewegen, met vallen en opstaan. 
"Hey lieverd, ik bel je even met een spontane vraag, maar heel belangrijk, en dat kan ik niet zo 1, 2, 3 via de telefoon met je bespreken. Kunnen we elkaar vanavond zien? Dan kook ik wat gezonds voor ons en leg ik uit wat zo belangrijk is´, zeg ik snel, en hoopte dat ik duidelijk genoeg ben.
Henriette die meestal van spontane acties houdt, wordt toch een beetje overvallen door mijn impulsieve geestdrift, aan haar voorzichtige ok te horen.
"Dus het gaat goed?", vroeg ze vertwijfeld.
"Niet goed, maar vastberaden om het roer totaal anders om te gooien", vertelde ik beslist nonchalant. Hopend dat mijn antwoord het vragenvuur af zou houden en ze de rest van haar nieuwsgierigheid voor vanavond kon bewaren.
Ze herstelde zich nagenoeg heel snel, en vroeg of ze iets mee moest nemen.
"Nee, niks. Alleen jezelf."
Nadat we hadden afgesproken om 18uur bij mij af te spreken, stapte ik uit de rij van de kassa om nog een pot Ben en Jerry's ijs aan de bestaande boodschappenlijst toe te voegen. Ik vind het toch ineens wel spannend worden, de hang naar verandering. 

Henriette ken ik al ruim 12 jaar, en dat is lang want eigenlijk zijn er niet veel vrienden blijven hangen tijdens de relatie met Thijs. Soms verdwenen ze zomaar uit mijn leven, en hoorde ik via via dat ze me niet meer aardig vonden, meestal via Henriette.
Ghosten was nog niet het woord wat vaak gebruikt werd in de volksmond, maar ik zou me kunnen voorstellen dat het ontstaan ervan bij mij begonnen is. Het deed vaak pijn om er achter te komen dat ze me blijkbaar niet de moeite waard vonden om het recht in mijn gezicht te zeggen, wat de redenen van het ghosten ook mocht zijn. Door niet met mij de reden te delen, onthielden ze mij de kans om het anders te doen. Het gedrag van een kameleon was mij niet vreemd, dus een beetje meer aanpassing aan mijn kant had waarschijnlijk wel gekund.
Henriette had geen blad voor de mond en was vaak recht door zee. Dus de echte redenen waarom ze me negeerden kreeg ik soms van haar te horen en zij vertelde dan dat ze hen wel begreep. Ja, akelig die waarheid.
Thijs kenden ze bijvoorbeeld al, en werden moe om hem beter te leren kennen via mij. Door zoveel aandacht op hem te leggen was er ook dusdanig weinig wat ik over mezelf kon vertellen. Vond ík. En omdat het merendeel van de verhalen over Thijs positief waren, kon ik natuurlijk niet mijn ware gevoelens kenbaar maken als ik weer eens in een situatie was beland waarna ik eigenlijk onschuldig, toch sorry had gezegd tegen Thijs. Ik liet eigenlijk weinig meer los over hoe het echt met mij was. Het leek veiliger dat ik een geheim leven leefde dan een open boek was. Dat ze mij niet meer echt kende omdat ik niks waarachtigs en wezenlijks te melden had, kon ik inkomen. Heel eerlijk kende ik mezelf ook niet meer terug. 
De brute eerlijkheid van Henriette kon ik soms waarderen - nu in het heden steeds vaker -  want zij was trouw en voegde er altijd aan toe dat die ´anderen´ het niet waard waren om een vriendschap mee op te bouwen als ze kennelijk het normaal vonden om zonder feedback er vandoor te gaan. `Geef de ander de kans om te horen naar het ongenoegen en misschien geeft dat een ingang voor iets beters. Nu geven ze jou geen kans en lopen ze zogenaamd gewond weg met ´arme ik´. Ze nemen de slachtofferrol en tegelijkertijd daderrol in, maar dat hebben ze niet door.....´
Ze deed alsof ik wist wat ze bedoelde en ging verder: ...'want ze zetten jou in een positie wat niet oké is voor ze. Maar als ze het gewoon hadden gezegd wat er aan de hand was, dan namen ze hun verantwoordelijkheid en was er ruimte voor jou om er iets aan te kunnen doen....´ 
Dat laatste kon ik gelukkig begrijpen en een beetje plaatsen. Maar ik begreep ook dat confrontaties aangaan super spannend kon zijn, dat kon ik ze werkelijk niet kwalijk nemen, dat had ik ook. Eerlijk was ik ook niet bij anderen, niet bij vrienden, niet bij Henriette en zelfs was ik niet eerlijk bij Thijs. Mijn onvermogen vertelt me schaamtevol dat ik waarschijnlijk, als het andersom was geweest, ik ook vriendinnen was gaan ghosten. Of eigenlijk de stap er voor wees uit dat ik dat niet eens durfde te doen, maar gewoon het toneelstukje bleef opvoeren alsof ik alles koek en ei vond, terwijl ik gespannen van de ander werd - wat zeg ik?- soms mocht ik ze niet eens. Bij Amanda was het bijvoorbeeld juist een opluchting dat ze uit mijn leven verdween, want in haar bijzijn verdween ik en werd overschaduwd door haar grote ego. Ik knikte vaak terwijl ik eigenlijk boos wilde worden, want oordelen kon ze als de beste, ook naar mij. Ik wou vaak dat ze ophield met haar geklaag en gezeik.
'Maar eigenlijk zouden ze geen feedback moeten geven om jou te willen veranderen. Ze zouden bij zichzelf moeten nagaan wat het met hen doet. Waarom het zoveel met hen doet! En als ze dat zouden doen dan was waarschijnlijk de conclusie geweest dat ze je gewoon mistten! Achter die boosheid en verwijt zat waarschijnlijk gewoon een gemis naar wie jij was.' Henriette kon dan haar armen in de lucht gooien en mij aankijken alsof ze me net een compliment had gegeven. Dat was ongetwijfeld ook het geval geweest...maar ik was haar vaker kwijt dan dat ik haar begreep, dus keek ik haar dan leeg aan, vertwijfeld en dom dat ik me dan voelde.    
Waarom ik mij gemiddeld goed voel bij Henriette is denk ik dat ze alles onder de loep legt van zichzelf. Ze gelooft dat alles wat zij bij de ander ziet een projectie is van haar eigen denkvermogen, noem het oordeel, noem het verhaal van de werkelijkheid. Haar woorden. 
Daarmee neemt ze verantwoordelijkheid voor haar gevoelens, wat die ander ook doet en zegt, ze houdt haar ongenoegen gescheiden van de ander. Ook weer haar woorden. Ze heeft nog veel meer uitgelegd hoe ze met haar innerlijke wereld omgaat en hoe ze naar situaties kijkt, en dat emoties doorvoelen waarschijnlijk de grootste uitdaging is wat een mens kan aangaan. Daarmee het ego naast zich neerleggend die zo graag gelijk willen hebben in discussies. Die zich zo graag groter en beter dan de ander wil voelen. Nee, ze wil zich nederig, dienstbaar en liefdevol opstellen. 
En omdat het allemaal haar woorden zijn stopt mijn inlevingsvermogen helaas ook hier. Mijn ervaringen houden op, ik heb bepaalde inzichten niet gehad en ik heb nog weinig interesse gehad voor mijn eigen psyche. Dus dat mensen me gingen ghosten en ik verbouwereerd, eenzaam en vertwijfeld over mezelf achterbleef werd niet anders naarmate de tijd verstreek. Maar Henriette, Henriette is door haar idee van de waarheid mij heel veilig. Zo veilig dat ik haar steeds meer toeliet in mijn binnenwereld, vooral toen het uitging met Thijs. 

Omdat ik weet dat Henriette niet bepaald van op tijd komen is heb ik daar rekening mee gehouden door net het eten in de pan te gooien toen mijn klok 18uur aangaf. Het zal nog even duren voordat we kunnen opdienen, maar ik had net met een handje nootjes mijn mond gezegend, geen knorrende maag voor moi. Mijn eerste glas wijn is bijna op toen de deurbel ging en ik haar bezweet voor me zie staan.
"Jeetje wat een trap zeg", puffend gooit ze haar jas en tas bij de voordeur op de grond en stapt zelfverzekerd mijn kant op om een knuffel te geven. Ik ruik zoete bloemige parfum met haar wilde haren half in mijn gezicht.
"Wat fijn dat je meteen wilde langskomen. Ik rekende erop dat je misschien andere plannen had, mijn verzoek was op goed geluk, zeg maar", bezig haar een glas wijn in te schenken kijk ik haar met een schuin oog aan. 
"Nou het zat in de lucht of ik naar een verjaardagsfeestje zou gaan, maar je kent me, dat besluit ik altijd op het laatste moment. En jouw belletje klonk zo geheimzinnig dat ik EN nieuwsgierig werd, EN ongerust. Hahaha", Henriette schuift in twee slokken de wijn naar binnen, haar normale drinkgedrag. Na 3 wijntjes, en ik houd ze bij, dan gaan we over op water, want ik weet hoe ze dan kan worden; te loslippig en vooral te losbandig.
"Dussss meis, ga je nu van wal steken of wacht je totdat we eten op ons bord hebben liggen?" 
Henriette is vaak recht voor zijn raap, dat ik er soms wat moeite mee heb. Voor het blok gezet begrijp ik dat ze gewoonweg enthousiast is, maar soms zou ik willen dat ze mij het tempo kon laten bepalen. Toch is ze mijn beste vriendin. Ze haalt me uit mijn comfortzone, en laat me andere kanten van meningen en overtuigingen zien. Soms is ze mijn goeroe en soms mijn gekke vriendin waar ik me voor wil hoeden. En toch, kijkend naar haar lieve gezicht en onberekende kant, zie ik dat ze het allemaal goed bedoelt. Ze zal altijd voor me door het vuur gaan, en als ik het zou vragen mij gek genoeg ook met rust laten. 
"Nou ik heb even mijn aandacht nodig om het eten een smaak te geven. Als jij een lekker muziek op zou willen zetten dan kom ik zo bij je zitten."
Het duurt misschien een kwartier, hooguit 20 min voordat we boven een heet dampend bord zitten en ik begin te kuchen. De que dat ik ga beginnen over een zeer gewichtig onderwerp. De muziek wat zachter gezet begin ik te vertellen.
"Je weet dat de breuk met Thijs mij geen goed heeft gedaan. Het was een goede beslissing, dat weet ik wel, maar ik voel me nog steeds zwaar waardeloos op momenten wanneer ik alleen ben, en gek genoeg ook wanneer ik samen ben. Het is een zware tijd emotioneel. Ik heb daardoor veel te slecht gegeten en weinig bewogen. Ik ben niet dik, maar een blubberbuik heb ik wel. Het moet anders. Ik wil het anders, en dat betekend radicaal op de gezonde toer gaan", ik kijk of ze me nog kan volgen en vervolgde. 
"Ik moet gaan detoxen, letterlijk. Van al het slechte eten. Ik wil me weer beter voelen, dus gaan sporten. En ik weet dat jij die ommezwaai hebt gemaakt jaren geleden. En hoop dat je mij hierin wil helpen. Wanneer jij gaat sporten, ga ik met je mee, dus ook naar die gekke dansfeesten van je." Ik kijk haar nog steeds aan alsof ik elk moment een vraag of een tegenreactie kan verwachten. 
Ik hoop maar dat ze heeft begrepen dat ze mij aan de hand moet meenemen in haar wereldje van gezondheid, dus sloot ik af met; "Begrijp je? Dus zo."
Het bleef stil, ze wiebelt op de bank, verzit zich en lijkt haar woorden af te wegen. Kijkt me aan, bijna meelijwekkend en begint dan langzaam te praten alsof ik het anders niet zou begrijpen.
"Lieverd,......" en ze is weer stil. 
Dit is wel heel serieus, ook voor mij. 
"Schat, ... ", alsof een ander woord als 'schat' een beter begin zou zijn voor wat ze wil gaan zeggen. 
"Je moet begrijpen dat wanneer je je lichamelijk gaat detoxen, niet alleen je fysieke lichaam gaat ontgiften maar ook je mentale en emotionele lichaam. Alles wat nu zwaar voelt, zal je dan ook gaan voelen, misschien zelfs uitvergroot. Ja, ga daar maar van uit."
O God, we krijgen weer dat hele holistische bullshit gebeuren. Ik houd mijn adem een beetje in terwijl ze verder praat.
"Het is een beetje de wet van achterstallig onderhoud plegen, je moet het vergelijke met: het is een tering bende in huis en voordat je orde in de chaos hebt gemaakt, voordat je alles schoon hebt kunnen krijgen, zal elk stofje gezien moeten worden. Elk meubelstuk in je huis, als het ware omdraaien en onderzoeken, waardoor ze even een andere plek krijgen. En ze op allerlei mogelijke manieren aandacht krijgen door bijvoorbeeld iets te maken. Misschien moet de zitting opnieuw bekleed worden of kom je tot een conclusie dat er een aantal van je meubels het onderspit gaan delven en je ze weg moeten mieteren. Voordat je dan eindelijk datgene gemaakt hebt, weggegooid of misschien nieuw gekocht hebt zodat je tevreden bent met hoe je woonkamer eruit ziet, zal het daarna tijd zijn om je keuken aan te pakken. En daarna je slaapkamer, en daarna de logeerkamer.......Dit is zo'n groot proces, ik weet eerlijk gezegd niet of ik je hierbij kan helpen. Misschien heb ik te veel symboliek gebruikt. Kan je mij nog volgen?"
Een van de laatste zinnen doet me pijn, en blijf verslaafd op die zin gefocust, en herhaal het een aantal keer in mijn hoofd. Auw. Hoezo 'zo'n groot proces'? Alsof ik een sneu geval ben, niet te helpen. Ik voel me totaal ontregelt na haar reactie. Mijn zogenaamd beste vriendin die zogenaamd altijd voor mij door het vuur zal gaan, heeft me nu keihard afgewezen. En daarnaast heb ik voor mijn gevoel niet eens de kans gekregen om mij te bewijzen. Ze gaat er al vanuit dat het me niet zal lukken, dat het te veel en te groot project zal zijn. Dat mijn emoties en mentale toestand deze 'achterstallig' onderhoud niet aan kunnen.  Hier zat ik in al mijn kwetsbaarheid haar ongeloofwaardig teleurgesteld en boos aan te kijken. Auw. Gadverdamme, ik werd door iedereen teleurgesteld. 
Ik voel me steeds kleiner worden en begon me ongemakkelijk tot het bot te voelen. Ik wou dat ik er nooit over begonnen was. 
Ze kijkt me aan alsof ze een zielig hondje aan de kant van de weg ziet liggen bloeden.
'Lieverd, ik zie dat je geraakt bent. Dat begrijp ik. Het is niet leuk om te horen dat je plan om het roer om te gooien in mijn ogen niet de juiste aanpak zal zijn. Toch ben ik het met je eens. Maar net anders.' 
Huh? Wat zegt ze nu weer? Mijn ongeduld begint zich naar de oppervlakte te kruipen. Alweer zegt ze iets wat ik niet kan volgen. En het gaat nu om MIJ. Dus zij moet mij in mijn denkproces gaan volgen! Ze doet alsof ze weet wat goed voor mij is. Maar hallo, zou ik dat zelf niet beter weten?

Volgens mij begin ik te bibberen en kijk naar mijn benen die hun energie te veel is geworden. Ik kan haar niet meer aankijken na deze nederlaag. Totaal onlogisch wilde ik verdwijnen, mijn hoofd had alle ratio af laten weten. 
De arm van Henriette voelde niet aangenaam om mijn rug gewikkeld, daarmee voelde mijn lichaam gespannen en mijn adem ingehouden.
'Adem door.' Daar is hij weer. 
G. 
'Adem goed door. Goed uit, vooral uit....' en ik adem...uit. 
'Ze is je vriendin. Ze houdt van je. Adem in, en uittttt.' God deed aardig goed zijn werk. 
Ik kon tussen de in en uitadem Henriette weer zien. Ik merkte op dat haar gezicht hervormd was tot een wazig blur omdat ik tranen in mijn ogen had. Trekkend aan mijn trui begon ik de tranen die loslieten weg te vegen. Ik zie haar warme glimlach.
'Daar is ze weer', zegt ze zacht. 

'Je wil echt veranderen he? Je leven de andere boeg omgooien?', vroeg ze in mijn oor. 
Ik knikte. 'Ja het is tijd om anders te gaan doen.'
Waarop zij bedenkelijk knikte en mij een warm kneepje gaf. 
'Ik ga het nog een keer proberen. En ik hoop dat je mijn liefde voor jou hierin voelt.'
Ik hou mijn adem weer in. 
'Lieverd! Het is helemaal goed. Niet zo benauwd kijken. Ik ga je helpen!', roept Henriette lachend. 
Ik adem een beetje uit ter opluchting, toch verbaasd omdat ze me gaat helpen. 
'Ik ga je helpen waarmee je geholpen wil worden. EN', ze zegt de EN met heeeeeel veel nadruk.

'Wil ik je graag voorstellen aan twee mensen, die je al een beetje bent kent via mijn verhalen gaandeweg de jaren. Eén is een medium die de eerste stap in je leven kan zien en je een eindje de weg kan wijzen. De ander is een vriendelijke vrouw die je tijdens het belopen van deze weg je kan bijstaan. Ze zijn beide fenomenaal goed in wat ze doen.´
Ik begon me wat meer te ontspannen en in te zien dat het inderdaad belangrijk is om zulke praktische handvaten te krijgen, niet alleen van je vriendin maar ook van anderen. En ja ik kende deze twee mensen via de ervaringen uit het leven van Henriette. Ik had nooit gedacht dat ik er gebruik van zou gaan maken. Beetje bang, sceptisch en kritisch ben ik wel, vooral als ik over het medium nadacht. En  alleen maar scheiterig als ik me voorstelde om bij de therapeut op de massagetafel te komen liggen, daar waar Henriette zo vaak diep contact heeft gemaakt met onbewuste emoties en gevoelens. Spaans benauwd - er ontstaat wat zweet in mijn handen. 
´Spannend´, zeg ik wat benauwd. 
´Wel een goed idee´, zeg ik snel bang dat ze haar hulp in zou trekken. 
´Ja lieverd, alle verandering is spannend. En alle eerste keren nog spannender.
Zullen we beloven dat ik met je mee ga de eerste keren?'
Ze is ook zo lief. 
Ik knik opgelucht en voel mijn zweet dampend tussen mijn oksels, en ruik de angst die mijn neusgaten heeft gevonden. Jak.
Pfffff. Ik had nooit gedacht dat ik me nu al zo ongemakkelijk zo voelen. En we hebben het alleen maar over hulp! Dan zou ik toch juist heel blij en tevreden moeten zijn?
'EN, natuurlijk neem ik je mee wanneer ik naar een gekke dansavond ga. Wanneer je maar wil kunnen we samen gezond eten en sporten', ze hupte een beetje blij en pakte mijn handen vast. Dat wat bij mijn oorspronkelijke idee paste, was dit laatste stukje. Ik ben blij dat ze daar nog even op terug komt. Dan kan ik me daar nu even wat meer op focussen en mijn geschrokken spieren ontspanning geven. Ik zie ons al voor me, dansend, lachend, bij elkaar over de vloer samen met veel lol en plezier gezonde maaltijden voorbereiden. Ik blaas en zucht, ik voel me rustiger. 
'Ik zie je wat ontspannen. Kan ik daaruit opmaken dat je meer wil weten over dat medium bijvoorbeeld? Hij is heel bekend van tv, zoals ik je eerder vertelde.'
Nee, niet echt. Ik knik langzaam. En glimlachte. 

Je kan wel zeggen dat Henriette heel wijs en volwassen is, na jarenlang therapie en zelfanalyse.
Jaren geleden na een depressieve periode begon ze haar trauma's van vroeger aan te kijken. Ik was net bij Thijs in komen wonen en had medelijden met haar. Ze was zo'n puinhoop geworden. En omdat ik niet eerder van trauma's had gehoord, moest ik aan natuurrampen denken of aan seksueel misbruik. Geschokt wist ik niet wat ik ervan moest maken. En eigenlijk, probeerde ik haar wat te mijden, omdat het onderwerp mij angst inboezemde. Geen idee wat ze allemaal had meegemaakt. Wat ze mij zou vertellen. Ik was dus een beetje bang geworden en nam minder vaak de telefoon op, vooral als ze 's avonds belde. Ze had me namelijk een aantal keren huilend opgebeld en wat details verteld over haar herinneringen die zomaar hupsakee omhoog kwamen. Ik nam niet meer op na de eerste keren onderworpen te worden aan haar verwardheid en trieste binnenwereld. Overrompeld door iets wat ik naderhand zelf moest gaan verwerken. Alleen. Want Thijs had ook onvermogen, laat staan empathie voor haar situatie. 
'Neem die telefoon dan ook niet op als je weet dat ze zo kan zijn.' 
Hij zou goed zijn geweest in ghosten, vermoed ik. 
Maar ik kon Henriette niet laten barsten, daar was mijn schuld te machtig voor. 
Dus om de zoveel tijd spraken we af bij haar thuis. Door te delen gaf ze me een inkijkje in haar wereld van therapieën en mediums. Waar emoties hebben en uiten heel normaal is, en hebben van trauma's logischer is dan niet, en ouders die dat trauma veroorzaakt hebben ook zelf trauma's met zich meezeilden. En tot slot een wereldbeeld waar magie normaal is.

Na haar zee van woorden over die bekende medium, moet ik eerlijk bekennen dat onze knuffel mij het meest nableef van die zaterdagavond. Ik kon de details van die bekende man Ben op tv, ofwel medium, niet meer herinneren. Het allerbelangrijkste is dat ze een afspraak voor mij gaat maken voor ergens volgende maand. Ik liet haar de regie pakken zodat ik alleen maar hoefde te volgen. Fijn. Mijn vertrouwde plek in de pikorde, en toch verandering doorvoeren.
De vriendschap werd voortgezet met de bak Ben en Jerry's ijs en het kijken naar een komische actiefilm. De warmte van haar trui en haar krullen in mijn gezicht gaf de angst geen kans meer. Vredig en veilig was ik samen. We lachten om de grappen, ook nadat de film uitgekeken was. 

 

'Dank u wel God, dat ik me veilig en weer goed mag voelen. Dat er hulp onderweg is en ik hulp mag ontvangen. Dat ik hoop mag hebben op een betere toekomst, op een gezond lichaam en platte buik. Amen.'