Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Vergeving is volgens de algemene opvatting het iemand niet meer kwalijk nemen van een ernstige daad. Deze daad overtreft het gewone en is iets waarvoor sorry zeggen niet afdoende is. Vergeven wordt (doorgaans) gedaan door diegene die geestelijke of materiële schade heeft geleden. Dit slachtoffer van die onterechte daad rekent deze daad dan niet meer toe aan de dader en verlangt dan ook geen genoegdoening meer hiervoor.^[1] Zowel diegene die vergeeft als diegene die vergeving ontvangt ervaren doorgaans een gevoel van bevrijding omdat de daad en een schuld(-gevoel) door de vergeving minder dominant worden in het leven. Er heeft een afronding of afsluiting plaatsgevonden.^[2]

Het is voorjaar en zoals veel nieuw, zijn de kleuren van de bomen heldergroen en hoor ik kroost tjilpen voor voedsel. Nu het alweer een tijd geleden is, na veel rouwen en depressief voelen, na vele gesprekken met Henriette op de bank over ons 'plan de campagne', voel ik dat het anders gaat worden. Het valt me op dat er veel zon is wat mijn gemoedsrust goed doet. Met mijn gezicht in de warmte, ogen dicht terwijl ik voel hoe de wind mijn gezicht streelt, sta ik op Henriette te wachten aan de rand van een parkje. Ze zegt zachtjes mijn naam terwijl ze mijn arm vriendelijk pakt - ik mijn ogen open doe en kijk in haar bruin glimmende ogen. "Hey fijn om jou weer te zien". Ik krijg een kus op mijn wang en meteen een omhelzing. Ze heeft dit keer een knalrode jas aan met bijpassende rode hakken. 
We pakken de tram. Zij vertelt vol enthousiasme over deze beroemde helderziende die midden in het centrum van Amsterdam woont wat veel herhaling geeft. Deze helderziende zal ik met mijn lieve vriendin voor het eerst te zien krijgen, ik ken hem niet (vol medium maagd). Geen idee waar ik me voor heb opgegeven. De website was vaag, en net zoals haar uitleg en details over deze man vergat ik alles weer snel, en toch heeft zij mij ervan te weten overtuigen dat ik samen met haar op ontdekkingstocht moest gaan naar mezelf. Onder andere op deze manier.
 'De eerste aanwijzing naar binnen', kon ze ook geheimzinnig weggeven.
Ik zwijg al even, volg iedere beweging die Henriette maakt en volg haar woorden half. Ze ziet er onschuldig uit bedenk ik me, terwijl de metro onze hoofden laten deinen. Hoewel ze dezelfde leeftijd heeft als ik lijkt ze jonger. Jong is het juiste woord voor hoe ze zich gedraagt, ze volgt haar impulsen en dat zie je vaak in haar daden terug. Gekke bokkesprongen met mannen, en soms vrouwen. Dan weer verhuizen, dan weer een functie bij een nachtclub en een nieuw dieet. Niks is te gek. Ze probeert alles uit en ze is mooi, en ze is voor mij de poort naar een andere wereld. En dan is ze ook nog eens wijs. Jezus.....Over oneerlijke verdeling gesproken... 
'Joehooeeee!', roept ze en zwaait met haar hand voor mijn ogen. "Ben je er nog?"
'Uhh ja, ik was even in gedachten verzonken.'
'Waar dacht je aan?' Henriette kijkt me onderzoekend aan. 
Om maar eerlijk te zijn geef ik blijk van mijn schaamte. 'Sorry, ik zie je zo blij vertellen. Ik word overvallen door enorme vergelijkingsdrang. Jij lijkt zo tevreden en avontuur ziet er gemakkelijk uit voor je. Ik moet mezelf herinneren, dat nadat je zoveel shit hebt meegemaakt in je jeugd, doorgewerkt hebt als volwassene....je wonder boven wonder zo blij en opgewekt kan zijn. Hoe dan? Ik zal nooit net zo enthousiast zijn als jij. Laat staan even wijs....'
Het was even stil. Ze keek me met een opgelaten blik aan. 
'Schat, dat is niet altijd zo geweest he. Weet je nog toen jij en je ex elkaar ontmoetten? Ik was een puinhoop. Niet dat ik iedere keer nadrukkelijk verkondigde hoe het met me ging, want ik voelde me een zeur, maar het depressieve was zeker aanwezig. Dat heb je als je een boel shit meegemaakt hebt in je jeugd, dan komt vreugde niet vanzelf. En door alles te hebben moeten doorwerken - verwerken, daar heb ik echt heel hard voor moeten werken, is daar langzaamaan lichtheid voor in de plek gekomen.'
'Ja dat weet ik wel, maar dat vind ik nou juist zo knap aan jou! En wie zegt dat ik ook die lichtheid ga ervaren? Dat vind ik een heel spannende gedachte. Misschien blijf ik wel voor altijd ellendig.'
Hoor me nu toch zielig praten. 
Ja, ik vergelijk me met haar. Ze is zoveel dapperder dan ik. Ik zie me al na een paar weken afhaken en de handdoek in de ring gooien omdat ik te 'moe' was van aan mezelf werken. Of het zal te zwaar zijn, één van de twee. Misschien wel beide.
Ik ben een doetje, een watje en een schijterd. Ja, ik was mezelf weer aan het neerbeitelen, maar het is ook zelfkennis. Wanneer bewandelde ik nu de moeilijke weg? Nooit. Als het makkelijk kon, probeerde ik het nog makkelijker. 
Ik hoorde God zuchten. Of was ik dat zelf?
Henriette ploft naast me. "Lieverd, niks aan de hand he. Je bent goed zoals je bent. Ik zie mezelf in je terug. Je ging door een heftige periode, en daar ben je nu nauwelijks uit. Natuurlijk gaat het niet meteen goed met je, vooral als je je gaat vergelijken met een ander. Het ziet er van de buitenkant altijd beter uit dan dat het daadwerkelijk is. Het is een heeeeele lange weg te gaan. Ook ik ben er nog niet, heb angsten, onverwerkte shit en oordeel nog te veel over mezelf en de ander. Ik ben geen engel! Sommige diepe pijnen komen nog vaak terug. Alsof de ui wel gepeld wordt, maar oneindige laagjes heeft, de kern duidelijker wordt, maar daardoor ook soms nog steeds heftig voelt..... Ieder mag zijn of haar weg afleggen zoals die het zou willen. Langzaam of tergend langzaam. Snel of super snel met als eventueel gevolg dat je een aantal stappen overslaat en je na een tijdje die overgeslagen stappen opnieuw moet zetten. Alles heeft zijn tempo. Ik deed en doe het op mijn manier, en een ander weer op zijn manier. Niemand is beter dan de ander. Niemand is verder dan de ander. Echt waar. Je zal er achter komen dat je eigenlijk nooit appels met peren kan vergelijken. Nooit. Jij zal je eigen weg hierin vinden.'
Dat heeft ze maar mooi verwoord.
Als ik naar Henriette kijk en haar als voorbeeld neem, dan kan ik zeggen dat haar zelfonderzoek haar goed heeft gedaan. 
Ze straalt. Steeds meer. Toch vraag ik me af. 
´Ben je blij dat je je trauma´s bent gaan aankijken?', vraag ik gedachteloos. Nee, ik moet een andere vraag stellen die beter past; 'Nee, ik bedoel; ben je gelukkiger geworden na zoveel zelfonderzoek?'
Ze kijkt me aan, dan naar buiten en staart de verte in alsof ze in gedachte verzonken is. De tram laat bewegende beelden aan ons zien. Daar was blijkbaar iets belangrijks te vinden. 
Ik blijf stil en wacht haar antwoord af, bijna de neiging om haar blik te volgen. 
Dan: '......ja....ik denk zeker dat ik over het algemeen gelukkiger ben geworden. Niet ineens. In het begin was het zwaar en was ik vaak wanhopig. Ik wist niet waar ik mee akkoord was gegaan. Maar ongezien en niet wetend wanneer, is er steeds meer vrijheid voor in de plek gekomen. Op momenten waar ik eerder me onzeker of afgewezen voelde door de ander, voel ik nu meer rust. Kan ik vaak de ander 'gewoon' laten weten hoe ik me voel. Soms zie ik mezelf ineens woorden zeggen die enorm verbindend zijn voor mij en de ander. In plaats van een probleem te zien, zie ik tegenwoordig vaak een oplossing, hahaha of nóg gekker; geen probleem! En als het moet, zeg ik dat de ander moet kappen. Jeetje....', ze zucht. Ze ziet nu pas hoeveel ze gewonnen heeft. 'Ik ben echt veel gegroeid in de afgelopen jaren....'
Ik bleef stil, haar woorden dreven nog in me rond. Het was goed om haar eerbied voor zichzelf te horen proeven, en de hoop die in mij groeide om ook zoiets wellicht in de toekomst te gaan ervaren, deed me goed. Ik wilde dit moment koesteren. We voelden ons dankbaar. 
'O shit, we moeten er nu echt uit, we hebben een halte gemist!' Henriette springt op en drukt snel op een rode knop. 

Tussen de schrijfspullen van mijn vader heb ik na zijn dood een stukje gekriebel gevonden. Ik zag hem soms wel eens wat schrijven, maar nooit gedacht dat het ooit belangrijk zou zijn voor mij. Ik liet hem, alsof je ook niet zou vragen naar het leesboek waarin iemand leest, zijn privé hebben.
Sommige zinnen waren niet af, of leken niet af. Sommige woorden waren doorgestreept en kregen een kleiner bijna onleesbaar woord voor terug. 
Ik heb deze schat een aantal keren moeten herlezen om te kunnen achterhalen wat er stond en daarna opnieuw om door te laten dringen wat er precies mee bedoelt werd. Mijn vader had iets belangrijks ontdekt. Een schat aan ontelbare waarde. 
Het ging over God. Niet perse de God waar zijn vrouw het over had en waar ikvroeger een hekel aan had gekregen. Maar over zijn innerlijke God. 
Mijn vader leek zijn zoektocht naar Hem op te hebben gegeven, waardoor hij zichzelf heeft gevonden. Het was het mooiste wat ik had gelezen in tijden. En omdat deze diepzinnigheid van mijn vader afkomstig was, heb ik het ingelijst en boven de eettafel gehangen. Wat hij gevoeld heeft kan ik nog niet gewaarworden, maar ergens in mijn kern, waar mijn buik borrelt van opwinding, is er herkenning. Hij was iets op het spoor wat maar weinigen wisten wat dat was. Het was magie.  

De schijn is nooit waarheid geweest
Illusie is/was niet dieper of echter
Dieper ontvouwt waarheid
Bij wenden naar en toekeren van
Voelt er gemis en vraag naar (zijn)liefde
Geen vraag kent zijn echte vraag --> (antwoord?)
't Buiten zich gelegen
Nu binnen gekomen is het Allerhoogste aanwezig
Voorts hoef ik niet te zoeken/te kijken
Te vragen of smeken
Bevreesd te zijn
Omnia zit al in mij,
God.
Ik ben licht. 

Onrustig keek mijn moeder naar het ingelijste gedicht. 'Wat een raar gedicht is dat.'
Het was een zonnige zondag morgen en ze was bij mij op de koffie nadat ze bij de kerk was geweest.
Het gedicht met het woordje God kan óf goed, óf verkeerd bij der vallen. Lang geleden hing dit gedicht al aan mijn muur, maar ze merkte het nu pas op. 
Ik hoopte dat ik de voordeel van de twijfel kreeg deze keer en ze misschien zou denken dat ik me bekeerd had tot God. 
Door af te willen wachten welke reactie ze verkoos, maakte dat ik onmiddellijk nerveus werd. Nee, ik zag haar zich al omdraaien met een beoordeeld misprijzen, shit. Actie, afleiding, nu. 
'Hoe was de mis vandaag?', geveinsde interesse was vaak wat ik bij mijn moeder deed om de goede vrede te bewaren en ongenoegen af te wenden. De uitnodiging maakte van haar een spraakwaterval.
Ze wist en zal nooit te weten komen dat mijn vader, haar man die in geheim iets anders voelde dan zij over God, dit stukje goud had gecreëerd. Voor mij hing God nu boven de eettafel. Zijn geheim voelde als lotgenotencontact en bovenal zijn teruggekeerde steunende liefde. 

We staan nu voor de donker rode deur van deze welbekende medium. Ik pak snel Henriette haar hand en mompelt dat ze bij me moet blijven. Ze knijpt in mijn hand terwijl ze de gebronsde deurklopper gebruikt. Harde metalen bonken op hout hoort zwaar. 
Meneer medium van ergens in de 60 deed de deur open. Henk heeft een dikke hang buik, grijze baard, verwaait haar en drukt zijn gewicht op een oude loopstok. 
'Ah daar zijn jullie dan. Mooi. Heel goed, de eerste stap is gezet. Als overwinning kunnen we nu wel een drankje gebruiken.'
Zijn schorre stem deed me een beetje denken aan jarenlange sigaren gebruik bij Louis Armstrong. 
We komen een redelijk opgeruimd huis binnen, waar vooral gebruik gemaakt is van warme aardtinten en rood. We worden meegenomen naar een lichte uitziende kamer die 4 stoelen om een ronde houten tafel heeft staan. De boekenkast die de dominante muur bekleed, staat vol met boeken soms begrenst met een beeldje of tierlantijntje, wat vervolgens weer verder gaat in reeksen boeken. 
Een groot enigszins vergane poster van het sterrenstelsel waar ook de aarde half op afgebeeld staat, geeft een beetje sfeer, maar breekt die vooral af. 
Er mag onderhoud gedaan worden aan de plinten waar de verf van af bladderde, spinnenwebben hebben hun plumau hard nodig, en de verjaarde meubels... mijn gedachten houden op en mijn hoofd geeft de voorkeur om zijn focus op Henk en de zaken die op me wachten te leggen. 
Roos, zijn partner in crime brengt bij ons glazen met donker gekleurd water. Ze oogt vriendelijk en even oud als Henk. Terwijl we ieder een stoel pakken stelde Henk zich kort voor en verdeelt de glazen onder ons. Ik kijk Henriette vragend aan terwijl mijn ogen het glas bekijken en de inhoud probeer in te schatten. 
'Het is whisky. Om goede moed te krijgen voor wat komen gaat', gniffelt ze. En ze neemt het voortouw en gooit een slok achterover. 
'En het maakt mijn hoofd leeg', deelt de schorre tovenaar. 
Ik zip ervan en probeer vriendelijk deel te nemen aan dit ritueel. Geef mij maar iets zoeters. 
'Je kan er ook cola doorheen gooien als je de wrange smaak wil verhullen', Henk kijkt me glinsterend aan en schuift een blikje cola mijn kant op. 

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

 

 

Een medium (meervoud: media; Latijn voor het midden), is een drager of overdrager van iets anders. De term kan verwijzen naar:

• Communicatiemiddel, middelen die het mogelijk maken informatie over te dragen
  • Alternatieve media
  • Mainstream media
  • Massamedia
  • Nieuwe media
  • Nieuwsmedia
  • Sociale media
  • Streaming media

Specifieke media

• Gegevensdrager, een fysiek opslagmedium
• Medium (online platform), een online platform voor verhalen en essays
• Medium (tijdschrift), een tijdschrift voor communicatiewetenschap aan de Universiteit van Amsterdam

Wetenschap

• Medium (natuurkunde), een drager van golven of materie
• Medium (taalkunde), werkwoordvorm in onder andere het Latijn en Grieks
• Voedingsmedium, ten behoeve van bijvoorbeeld een bacteriecultuur

Overig

• Medium (esoterie), een persoon met een (paranormale) gave tot spirituele communicatie
• Medium (kunst), verzamelnaam voor materialen en technieken uit de kunstwereld
  • Medium (vloeistof), voor het verdunnen van olieverf (lijnzaadolie)
• Medium (televisieserie), een televisieserie met Patricia Arquette in de hoofdrol

Na deze zeer uitgebreide ontleding van het woord medium en alle betekenissen die het zou kunnen hebben, is mijn geluk er niet groter van geworden. Of mijn interesse. 

Volgens mij zijn we begonnen. Uit een waas hoor ik Henk mijn handen vragen en leg mijn bezwete onderdelen midden op tafel. 
Mijn hart begint wederom veel te hard te bonzen. Henriette geeft me een kneepje in mijn been en een bemoedigend knikje. Samen met Henk doe ik mijn ogen dicht. Ik krijg nog net de vraag van Henk mee: 'Mag je ik volle naam?', zegt hij schor. 
'Jasmijn de Breek', zeg ik zachtjes. 

'God wees lief voor me. Amen.'