´Kind ga recht aan tafel zitten.´
Ik doe gehoorzaam wat ze zegt. Ze heeft het al zwaar genoeg en ik hoor haar zwaar zuchten als mijn jongere broertje niet een hapje wil nemen van zijn puree. Zijn mond blijft pot dicht. Bij aandringen sluit hij zijn ogen en draait hij een kwart slag. 
Met een harde klap komt de lepel op het bord en draait mijn moeder zich van hem af. Hij begint te huilen. 
`Dan zal honger hem zijn lessen geven´, zegt ze hard. Ze gooit een hap hard droog brood met boter naar binnen en staat bruusk op om vervolgens de tafel af te ruimen, waaronder zijn bordje. De handjes van mijn broertje grijpt in de lucht alsof hij zegt dat hij van gedachten is verandert. Maar onze moeder loopt weg en hij krijgt niet een tweede kans.
Mijn maag krimpt ineen. Elke dag lijkt op elkaar. Elke dag lijkt de sfeer beïnvloedbaar door wat mijn broertje doet. Wanneer hij huilt, wanneer hij poept, wanneer hij niet eet, wanneer hij niet luistert.... Mijn moeder zucht, steunt, reageert eerst boos en daarna koel afstandelijk. Deze loep aan gedragingen volgen zich razendsnel op en herhalen zich iedere dag. Ondanks dat ik weet wat er gaat komen, is mijn reactie ook hetzelfde. Ik wil mijn moeder helpen, haar ideale dochter zijn door alles te doen wat ze wil, haar niet tot last zijn... en wanneer ze zich stoort aan Erik, mijn broertje.....dan probeer ik haar af te leiden met goed gedrag. 
En als dat niet helpt, wil ik dat Erik verdwijnt, want immers hij is de bron van alle negativiteit bij mijn moeder. 
Ik wil dat mijn moeder mij een knuffel geeft in plaats van dat alle aandacht naar hem gaat.